Top Filippijnse Desserts

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 22:57

Filippijnen hebben de zoetste zoetekauwen in Zuidoost-Azië. Dat is niet zomaar een gok, dat wordt ondersteund door onderzoek: in een vergelijking van de gewenste zoetheidsniveaus tussen landen (gemeten in Brix), gaan Filippino's voor een diabetes-opwekkende 14 Brix (of 14 gram suiker per 100 gram oplossing), vergeleken naar Japan's 9 Brix, de U. S.' 11 Brix en Mexico's 12 Brix.

Misschien is dat de reden waarom Filippino's geen enkele lokale ma altijd als compleet beschouwen zonder dessert - en soms eten ze het eerst!

Filippijnse desserts gebruiken wat de natuur de Filippijnen in overvloed heeft gegeven, dus verwacht dat suikerriet, rijst en kokosnoten regelmatig verschijnen.

Halo-Halo

Filippijnen begonnen pas ijs in desserts te gebruiken toen de Amerikanen begin 1900 koeling introduceerden, maar namen al snel het ingrediënt over om het hete weer op de Filippijnen te verslaan.

Japanse ondernemers vóór de Tweede Wereldoorlog verkochten mitsumame (een traditioneel Japans dessert op basis van bonen) met lokale monggobonen en geschaafd ijs. De resulterende mongo con hielo kan worden besteld bij Japanse sorbeteria's (ijssalons) met een scheutje verdampte melk en naar keuze zoete toevoegingen.

Dit dessert evolueerde tot de halo-halo die we vandaag kennen: arijke mix van geschaafd ijs, verdampte melk, fruit op siroop (bananen en jackfruit), ube halaya (meer over dit dessert hieronder), mungbonen, taaie zoete palm en af en toe een bolletje ijs.

De naam verta alt zich letterlijk naar "mix-mix" in het Filipijns: het is de bedoeling dat je alle ingrediënten bij elkaar mengt tot een soepele, romige puinhoop voordat je het erin stopt!

Ube Halaya

De zetmeelrijke paarse wortel die we "ube" noemen (spreek uit als oo-bay) is de laatste tijd een trendy voedingsmiddel geworden in het Westen, maar Filippino's waarderen het al lang om zijn heldere paarse kleur en zijn nuchtere verrukkingen die verta alt zich goed in cakes, taarten, snoep en ijs.

Filippijnen zweren bij het dessert in zijn oorspronkelijke vorm - een gepureerde en gezoete massa genaamd ube halaya. Ube-wortel wordt geschild, gepureerd en gemengd met gecondenseerde melk of gezoete kokosmelk en vervolgens op het vuur ingedikt. Je kunt dit alleen eten of gebruiken als ingrediënt in andere desserts zoals halo-halo.

Een congregatie van nonnen in de bergstad Baguio maakt wat misschien wel de beste ube halaya van het land is; lange rijen vormen zich 's ochtends om een beperkte dagelijkse voorraad te bemachtigen.

Kakanin

"Kakanin" omvat een verrassend breed scala aan gezoete desserts op rijstbasis, die gewoonlijk in verschillende vormen worden aangetroffen op ochtendmarkten over de hele Filipijnen.

Er is suman, of hele kleefrijst gekookt in kokosmelk, gewikkeld in palmbladeren en gestoomd tot het gaar is; puto, een gestoomde rijstbloemcake die kanworden gecombineerd met hartig voedsel zoals batchoy en de varkensbloedstoofpot dinuguan; en kutsinta, een rijstwafel behandeld met loog om een springerige pudding te maken met een bruingele kleur.

Sommige soorten kakanin zijn gemaakt voor de kerstperiode, zoals puto bumbong, een paarsachtige rijstcake die buiten de Filippijnse kerken wordt verkocht tijdens de adventsmis in de vroege ochtend, bekend als misa de gallo.

Hopia

Veel Zuidoost-Aziatische voedingsmiddelen hebben hun wortels in de Chinese immigrantengemeenschap in Fujian, waarvan de leden stevig zijn geïntegreerd in stedelijke gemeenschappen in de regio. De Fujianezen brachten ook loempia's en hopia mee - de laatste was een gebakje gevuld met mungbonen of wintermeloenpasta. (Yogyakarta in Indonesië heeft een soortgelijk dessert, bakpia genaamd.)

Hopia stond op het punt af te glijden naar het cliché, toen Gerry Chua, een Chinees-Filipijnse ondernemer, het gebak nieuw leven inblies door een ube-gevulde versie te introduceren. De nieuwe versie was meteen een (en duurzame) hit.

Om zijn succes te vieren, gebruikt Chua's winkel Eng Bee Tin royaal ube-paars in zijn marketingmateriaal, zelfs op zijn lokale (gesponsorde) brandweerwagens!

Banaan-keu

Op elke straathoek in de stad vind je karren met straatvoedsel met gefrituurde lekkernijen op een stick-fishball en squidball (vispasta gevormd tot bollen), kentekoy (met beslag bedekte kwarteleitjes) en de plakkerige zoete banaan-cue.

De naam is een samentrekking van bananen (in dit geval de Filipijnse saba-weegbree) en barbecue(traditionele Filipijnse geroosterde varkensspiesjes). De saba wordt op een bamboestok gestoken, bedekt met kristalsuiker en vervolgens ondergedompeld in gloeiend hete olie.

De frituur karameliseert de suiker onmiddellijk en kookt de binnenkant van de banaan; het resultaat is een kleverig-kleverig-krokant dessert dat een Filippijnse streetfood-klassieker is.

Ensaymada

Veel favorieten van de panaderia (bakkerij) vertegenwoordigen Aziatische aanpassingen van Spaanse traditionele gebakjes, waarschijnlijk geïntroduceerd door broeders met heimwee die snakken naar de smaak van Spanje, maar gemaakt met lokaal beschikbare ingrediënten.

Filipijnse ensaymada stamt af van de ensaïmada Mallorquina, een traditioneel gebakje van de Balearen in Spanje. Waar het origineel met varkensreuzel doordrenkt deeg gebruikt, gebruikt Filippijnse ensaymada een boterrijke brioche.

Gegarneerd met een laagje boter, witte kristalsuiker en kaas (en af en toe een gezouten eendenei), wordt ensaymada meestal geserveerd met warme chocolademelk. Veel moderne ensaymada-merken gaan overboord met de topping - je kunt nauwelijks het brood zien voor alle geraspte kaas en suiker die erop is gestapeld!

Brazo de Mercedes

Het Spaanse dessert brazo de gitano evolueerde in de Filippijnen naar de lokale brazo de mercedes, een meringuevel besmeerd met een dikke vla, opgerold tot een rollade en bestrooid met een laag banketbakkerssuiker.

Brazo de mercedes-fans zijn dol op de concurrerende texturen van de donzige meringue en de plakkerige custard, waardoor dit dessert bijna constant blijftvraag naar feesten en Filippijnse feesten.

Dankzij het gebrek aan tarwe is brazo de mercedes ook favoriet bij dessertliefhebbers die op zoek zijn naar een glutenvrije optie.

Leche Flan

Wat karamelcrème is voor het Westen, is leche-vlaai voor de Filippijnen: een zijdezachte custard die langzaam wordt gekookt in een traditionele llanera (leche-vlaaivorm), en vervolgens wordt gedrenkt in karamel net voordat het wordt geserveerd.

De Filippijnse liefde voor custards en andere eigeel-gerelateerde desserts is misschien uit noodzaak voortgekomen. Toen de Spanjaarden kerken bouwden, gebruikten ze eiwitten (veel) om de mortel te maken. In plaats van alleen de overgebleven dooiers in de rivier te gooien, besloten Filipijnse koks er een breed scala aan desserts op basis van eieren van te maken, waarvan leche-vlaai een van de meest populaire is.

Leche-vlaai is een favoriet dessert in Filippijnse restaurants; het is ook een klassiek ingrediënt in halo-halo.

Sans Rival

Veel iconische Filippijnse desserts komen eigenlijk uit de foodie-provincie Pampanga, waar een overvloed aan zuivel (van waterbuffels) en rijst de 'Kapampangan'-inboorlingen in staat stelde te experimenteren en te profiteren van de resultaten.

Neem sans rivaal, een afgeleide van het Franse dessert dacquoise, inheems om lokale ingrediënten zoals cashewnoten te gebruiken. Sans rivaal bestaat uit cashew-meringue, botercrème en gehakte cashewnoten, gelaagd tot een heerlijke, taaie traktatie.

Hoewel je sans-rivaal overal in Pampanga (en de Filippijnen) kunt vinden, kun je niet fout gaan door het origineel te kopen; Ocampo-Lansang Delicatessen in de stad Santa Rita maakt sinds de jaren 1920 een sans rivaal.

Taho

Verkocht door rondzwervende straatverkopers die hun waren op palen dragen, is taho het lekkerste zoete straatvoedsel van de Filippijnen: een pudding op basis van tofu, gegarneerd met stevige sagoparels en bruine suikersiroop.

Gevuld met eiwitten, koolhydraten en suiker, is taho een onmiddellijke energieboost voor vermoeide werknemers en een heerlijke pauze voor kinderen, allemaal voor minder dan 10 Filipijnse peso's per kopje.

Mall-winkels serveren nu premium versies van taho, met smaken variërend van ube tot chocolade tot meloen. In het bergachtige noorden van Luzon schenken taho-verkopers in de stad Baguio het dessert in plaats daarvan met aardbeiensiroop (vanwege het overschot aan aardbeien dat in de regio wordt verbouwd).