Vrede en gemeenschap vinden door Dragon Boat Racing

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 22:45

"Trek, snap!" De mantra van drakenbootracers uit Hong Kong heeft niets met draken te maken.

Ik zeg deze mantra in gedachten terwijl mijn peddel door het water snijdt en zich terugtrekt. Waar het hout het havenwater karnt, ontstaan grijsbruine rimpelingen. Ik kijk hoe de twee teamgenoten voor me hun peddels door het water ploegen, terwijl ik vanuit mijn rand Myra gestaag naast me zie peddelen. Het doel is om te synchroniseren met alle drie mijn teamgenoten. Als elke persoon in het team zich op deze drie punten concentreert - de twee voor hen en één aan de zijkant - beweegt het team als één. De boot glijdt snel naar de beboeide startbanen. Al die tijd houdt ons peddelen gelijke tred met het holle ritme van de eenzame drummer aan de boeg.

We bereiken de startbanen en de helft van het team peddelt terug, terwijl de andere voorste peddels om de 180 graden te draaien, ons naar de finish en de landing sturend. Voordat de luchthoorn klinkt, kijk ik omhoog en zie ik Stanley Main Beach, maar het zand is niet zichtbaar, alleen mensen. Honderden drakenbootracers en duizenden toeschouwers bedekken de kleine haven in een bewegende massa. Jachten en kleine boten ankeren in een lijn tussen de finishlijn en het einde van de startbanen. Earth, Wind & Fire, sch alt uit waterdichte speakers. Bikini enaan boord van kort geklede passagiers houden zelfgemaakte raceborden in de ene hand en bier in de andere.

"Peddels omhoog!" roept onze coach, David, en de 20 riemen van onze teams zweven boven het water, de lucht stil, dik van de vochtigheid van de zomer in Hong Kong. "Klaar!" David pijpt, en we leunen naar voren, halen collectief adem. De luchthoorn klinkt en we dompelen onze peddels in de oceaan. De boot slingert naar voren bij elke slag, komt omhoog uit het water en plonst vervolgens naar beneden. Voor de 270 meter van de race trekken we met onze peddels aan het water en springen terug. Trek, klik! Trek, klik! - voor een volle minuut is dit alles wat we denken. Dan roept David "Power!" We versnellen de dubbele tijd gedurende 21 seconden totdat we voor de laatste keer over de finish slingeren, opgetogen en bezweet, elke keer dat we thuiskomen in de marineblauwe tent van de Universiteit van Michigan aan de kust.

Je reikt, je trekt, je knapt. Je ha alt het naar huis. Dit was jarenlang mijn leven op en naast het water.

Voordat ik naar Azië verhuisde, had ik nog nooit gehoord van drakenbootraces of het Drakenbootfestival ("Duan Wu Jie" in het Mandarijn en "Tuen Ng Jit" in het Kantonees). Elk jaar, op de vijfde dag van de vijfde maand van de maankalender, komen families van Chinese afkomst samen om zongzi (zakjes met plakkerige rijst) te eten, rituelen uit te voeren om een goede gezondheid te verzekeren en drakenbootraces te kijken of eraan deel te nemen. Wedstrijdreglementen kunnen variëren, maar bestaan over het algemeen uit een team van 20 roeiers, een stuurman achterin en een drummer, allemaal aan boord van een houten of koolstofvezelbootmet aan de voorkant een drakenkop. Paddlers roeien in een rechte lijn van afstanden van enkele honderden meters tot enkele kilometers. Wie als eerste over de finish komt, wint.

In Hong Kong vinden races plaats in de stad en de sprintraces voor amateurs die worden gehouden op Stanley Main Beach zijn enkele van de meest populaire in de speciale autonome regio HK. Teams racen gegarandeerd twee heats (meer als ze goed zijn), met prijzen voor de beste kostuums en snelheid. Financieringsmaatschappijen, schoolgroepen en Hong Kong Disney hebben allemaal teams. Iedereen kan racen zolang ze zich registreren bij de Stanley Dragon Boat Association en de juiste kosten betalen. Je hoeft niet eens een bedrijf of school te zijn. Elk jaar racet een groep Brazilianen; hun enige connectie lijkt te zijn dat ze allemaal uit Brazilië komen.

Als je wilt racen, creëer je ofwel je eigen team of ken je de juiste mensen om in een team te stappen. Mijn geval was het laatste. Ik was na mijn afstuderen met twee vrienden van de universiteit naar Shenzhen verhuisd. We werkten op verschillende scholen die Engelse les gaven, en op een dag vroeg in het tweede semester vertelde Ashley ons dat haar collega had gevraagd of ze lid wilde worden van het alumni-drakenbootteam van de Universiteit van Michigan in Hong Kong.

"Klinkt cool," zei ik.

"Ja, maar ik zou tot juni elke week de grens over moeten om te oefenen", zei Ashley. "Dus ik ga het niet doen."

“Wat? Dit is een unieke kans!”

"Ja, ik wil niet altijd de grens over." Ze bedoelde de grens tussen Shenzhen, China en Hong Kong.

Na het verhuizennaar China, besloot ik dat dit mijn jaar zou worden om nieuwe vaardigheden te leren. Hoewel ik geen vaardigheden had die in mijn nieuwe huis thuishoorden, was ik al begonnen met salsadansen en begon ik mezelf de ukelele te leren spelen. En nu een nieuwe sport proberen die me zou verbinden met Chinese tradities en gebruiken die perfect passen bij mijn visie voor het jaar.

“Nou, ik wil het doen. Mag ik in het team?” ik vroeg.

“Eh, waarschijnlijk. Ik zal je Sandro's WeChat geven.'

Ik heb Sandro een bericht gestuurd. Als ik maar om 14.00 uur op de training kon zijn. op zondag voor de volgende maand en een kleine vergoeding betalen voor de huur van uniformen en uitrusting, zei hij dat ik in het team kon zitten. Ik stak de volgende week de grens over en ontmoette het team tijdens de training buiten Stanley's Water Sports Training Centre.

We pakten onze riemen, strekten ons uit op het zand en sprongen toen in de boot om te oefenen met peddelen door de haven. We bespraken de slagtechniek, timing en hoe we ons lichaam tegen de boot moesten steunen voor een maximaal slagkrachtpotentieel. Windsurfers verspreidden zich over de haven, evenals andere drakenbootteams die probeerden te coördineren met de drummers van hun individuele boten.

Na de training nodigden Sandro en een paar anderen me uit om te gaan zwemmen. Bezweet van het roeien doken we in onze oefenkleren het water in en waadden in de oceaan, de toppen van Hong Kong in de verte, terwijl we spraken over oefenen, politiek en muziek. Iedereen begon te vertellen waarom ze hadden besloten om zich bij het team aan te sluiten. Seb, de Duitser, was geïnteresseerd in watersporten. Myra, een inheemse Hong Konger, was opgegroeid met het vieren van de vakantie en genoot ervan om mee te strijdenmede-U of M-alumni, terwijl Ruth, van de Canarische Eilanden, een manier wilde om te sporten en te socializen.

In de loop van de tijd realiseerde ik me waarom mensen drakenboten zo gevarieerd zijn als de legendes van het Drakenbootfestival zelf. De meest populaire versie van het oorsprongsverhaal van het Drakenbootfestival is dat van Qu Yuan, een productieve dichter en koninklijke adviseur die tijdens de Zhou-dynastie in de staat Chu woonde.

Het gaat als volgt: Qu Yan stelt voor dat de keizer van Chu een alliantie aangaat met de staat Qi om te voorkomen dat hij wordt veroverd door de machtige staat Qin. In plaats van zijn advies op te volgen, verbant de keizer hem echter wegens ontrouw en bundelt hij zijn krachten met Qin. Hij schrijft enkele van China's geliefde poëzie in ballingschap, en hoort dan dat de Qin-leiders zijn voormalige koning hebben overmeesterd en dat de staat Chu nu wordt gecontroleerd door Qin. Radeloos en uit protest werpt hij zichzelf in de Miluo-rivier in Hunan waar hij verdrinkt. Ze worden alom gerespecteerd door de lokale bevolking en gaan in boten het water op om zijn lichaam te vinden. Terwijl ze peddelen, slaan ze op een trommel en gooien rijst in het water om te voorkomen dat vissen zijn lichaam opeten. Vandaar het racen en de zongzi.

Een ander verhaal schrijft de feestdag toe aan een riviergod, Wu Zixu uit Fujian, die zijn eigen verhalen over verraad had. Sommige historici wijzen erop dat de feestdag zijn oorsprong vindt in de zomerzonnewende en oogstfeestvieringen die dateren van vóór Qu Yan en Wu Zixu. Hoe dan ook, afhankelijk van waar iemand het Drakenbootfestival viert, een ander verhaal en traditieswordt benadrukt.

Mijn eigen redenen om het Drakenbootfestival te vieren, werden in de loop der jaren gevarieerd terwijl ik door grote veranderingen in mijn leven ging. In plaats van China te verlaten aan het einde van mijn jaarlange onderwijscontract, tekende ik een ander contract. Ik begon Chinees te studeren aan de plaatselijke universiteit en begon professioneel te schrijven. Ik investeerde in het vinden van meer gemeenschap en raakte meer betrokken bij mijn kerk, maar tegen de tijd dat de lente kwam, voelde ik me opgebrand. Vaak sliep ik maar vijf uur per nacht. Ik wist dat ik niet elk weekend naar de drakenboottraining kon gaan, vooral omdat ik deze keer voor het hele seizoen mee zou doen, een verbintenis van drie maanden. Ik heb David mijn zorgen gemaild en we besloten dat ik alleen om het weekend zou oefenen.

Zo veranderde de drakenboot in een tweewekelijkse retraite voor mij. Een broodnodig ritueel om China te verlaten. Van mijn deur in Shenzhen naar Stanley Market in Hong Kong was een reis van drie uur - als ik snel was. Vaak zou het langer zijn. Soms stopte ik onderweg voor een brunch of een kopje koffie in een derde golfcafé in Wanchai. Ik waardeerde het om daar te zijn, wetende dat ik hier maar één verantwoordelijkheid had: op een boot peddelen. Ik vond het leuk dat, hoewel mijn banen en relaties het afgelopen jaar waren veranderd, er een constante constante, een kleine haven in Stanley Harbor op me wachtte. We zouden allemaal naar hetzelfde simpele doel toewerken: op ons best racen.

Het jaar daarop verhuisde ik voor acht maanden uit China en bracht tijd door in de VS, Indonesië, Kenia en Oeganda. Na weer een baanwisseling, niet geluktboekproject, en uiteenvallen, miste ik uiteindelijk mijn gemeenschap van vrienden en creatievelingen in Shenzhen. Ik verhuisde terug in maart en een paar dagen later nam ik contact op met David over drakenboot varen in juni. De week daarop zat ik weer in de bus naar Hong Kong voor het weekend, op weg naar Stanley, klaar om alles eruit te peddelen. Hoewel ik al een tijdje weg was, voelde het oude patroon van grensoverschrijding, koffie drinken, uitrekken op het zand, peddelen en het zingen van het Michigan-vechtlied aan het einde van de training normaal. Het voelde als thuiskomen na maanden van ontdekking en mislukking en genezing.

Het is vier jaar geleden dat ik voor het laatst in een drakenboot heb gepeddeld, maar de races gaan door. De races zijn een constante geweest, niet alleen in mijn leven, maar ook in dat van Hong Kong, en zijn nooit geannuleerd of uitgesteld sinds ze in Stanley in de jaren zestig begonnen. Op 25 juni, de datum van het Drakenbootfestival in 2020, had de haven van Stanley echter geen drakenboten of racers. Niemand zal Earth, Wind & Fire spelen. De pandemie zal doen waartoe geen enkele tyfoon in staat was, ondanks de races die altijd plaatsvinden op het hoogtepunt van het tyfoonseizoen. De race is afgelast.

Toch zie ik een bekend patroon. In 2020 werd aan de wereld getrokken, we sloegen terug en zetten ons schrap voor wat komen ging. We weten dat het beter zal worden en dat er oplossingen in het verschiet liggen. Ze zijn niet helemaal duidelijk, maar we winnen ze.

Je trekt. Jij snapt. Jij herha alt. Uiteindelijk kom je thuis.