Nights in White Satin- The Trip - Beoordeling van Hard Rock Park Ride

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 23:13

Speciale opmerking

Hard Rock Park, gelegen in Myrtle Beach, South Carolina, werd in 2008 failliet verklaard in hetzelfde jaar dat het werd geopend. De Moody Blues-rit duurde slechts één seizoen. Het volgende is een bespreking van de gesloten rit. U kunt meer lezen over het ter ziele gegane Hard Rock Park in ons overzicht. Je zou de attractie ook kunnen zien in een ride-through-video geproduceerd door de ontwerper, de Sally Corporation.

Met zijn baanbrekende samensmelting van klassieke en rockmuziek, zijn suggestieve beelden, zijn beklijvende en klagende melodie en zijn iconische station in de rockcanon, was de Moody Blues' "Nights in White Satin" bij uitstek geschikt om opnieuw te worden geïnterpreteerd als een themapark dark ride. Hard Rock Park en zijn medewerkers, de Sally Corporation, hebben meesterlijk werk geleverd door een meeslepende, droomachtige soundscape te creëren die het nummer tot leven bracht. Met zijn oogverblindende beelden en verbluffende effecten was Nights in White Satin- The Trip bijna Disney-kwaliteit - en behoorlijk trippy.

De rit bereiken was een reis

Gelegen in het British Invasion-gedeelte van het park, gingen gasten door wat leek op een gigantische psychedelische albumhoes en in de richting van een draaiende, betoverende zwarte spiraal. Met Moody Blues bezuinigingen spelen in deachtergrond, bevatte de wachtrij enkele band-and-ride-curiosa zoals een Mellotron (een toetsenbord dat voorafging aan de synthesizer en hielp bij het definiëren van het kenmerkende geluid van de Moodies), een torso waarop gekleurde lichten werden geprojecteerd en een meer dan levensgrote witte ridder (minus het satijn).

Ride-operators deelden 3D-brillen uit (de soort van chintzy-karton, niet die van plastic) en vertelden de gasten, met geen enkele ironische knipoog, om "een goede reis te maken". Zwarte lichten lieten de 2-D, met Day-Glo versierde muren glinsteren en zorgden er steevast voor dat trippers met een 3-D bril hun hand uitstaken en de illusoire beelden grepen die in de lucht zweefden. Een draaiende draaikolkkamer, een nietje in een pretpark, leidt naar de laadruimte van de rit. De bedrogen, felgekleurde vortex was des te desoriënterender wanneer hij werd benaderd met een 3D-bril. Degenen die liever het draaiende vat overslaan, hadden de "Kiproute" kunnen nemen, een gang die de draaikolk omzeilde.

De laadruimte bood plaats aan twee voertuigen tegelijk. Elk voertuig had twee banken en kon maximaal zes passagiers vervoeren. Nadat de veiligheidsbeugel was neergelaten en een ride-op de voertuigen had vrijgemaakt, begon de reis.

Wacht op de gong

Het nummer, dat voor het eerst werd uitgebracht in 1967 en bijna acht minuten duurde, werd opnieuw opgenomen door de band. Het pakte ongeveer halverwege de originele versie op. (De kenmerkende intermezzo's van fluit en bas werden weggelaten.) De ingebouwde luidsprekers waren fantastisch en vormden een sonische onderbouwing voor de bedwelmende sfeer.

Zoals Justin Hayward zong,"Nacht in wit satijn, nooit het einde bereikend, brieven die ik heb geschreven, nooit bedoeld om te verzenden", begroetten etherische 3D-spookbeelden (in wit satijn, blijkbaar) passagiers. Een guur en dor landschap dat dan langzaam gevuld wordt met felle kleuren.

Net als het ondoorgrondelijke lied, was er geen lineair verhaal of letterlijke betekenis aan de attractie. Soms lijken de teksten verbonden met de beelden en effecten; meestal spoelden de beelden, geluiden en sensaties echter over de ruiters in een stroom van veranderd bewustzijn. Levendige kubussen in Peter Max-stijl en vredestekens draaiden in de lucht; pulserende bolletjes die leken te zijn gekaapt uit de lichtshow van een Grateful Dead-concert uit circa 1969 explodeerden en brachten een regen van druppels op passagiers; luchtstoten streden om aandacht met gestileerde weergaven van vrijgevochten dansers.

Wauw! Het was zwaar, man.

Nights in White Satin maakte veel gebruik van een oude darkride-truc, de speedroom. (Een overblijfsel van de attractie If You Had Wings die het verving, de Buzz Lightyear-rit in Tomorrowland in W alt Disney World in Florida bevat een snelheidsruimte.) De auto's bewogen langzaam vooruit in een koepelvormige ruimte waarop een omhullende film werd geprojecteerd die voorwaartse beweging uitbeeldt. Net als een ritje in een bewegingssimulator zoals Universal's The Amazing Adventures of Spider-Man, wekte dit het vreemde gevoel van synchroon met de film en in zijn surrealistische beelden te bewegen.

Tegen het einde van de rit, nadat de Moody Blues hadden gezegd: "Maar we beslissen wat juist is. En wat een illusie is", werd er een geweldige scène gebouwd rondde kenmerkende gongfinale van het nummer.

De mythische nachten in wit satijn zullen misschien nooit eindigen. Maar de attractie deed het. Hoewel een eindeloze rit absurd zou zijn, zou het geweldig zijn geweest als de aantrekkingskracht van meer dan vier minuten bijna verdubbeld had kunnen worden om in de lengte van het originele nummer te passen. Het was zo leuk, zo raar en zo goed gedaan, het smeekte om meer. En het zou fascinerend zijn geweest om te zien wat de ontwerpers van de rit hadden kunnen doen met een uitgebreid palet.

Het is nogal verbazingwekkend dat een attractie van deze kwaliteit maar een paar maanden duurde (en nog verbazingwekkender dat het hele Hard Rock Park in minder dan één seizoen werd gesloten). Als je meer wilt weten over de Nights in White Satin-rit en het lange, trieste verhaal over het park, bekijk dan een presentatie van Jon Binkowski, een van de visionairs van Hard Rock Park.