Wandelen door de Heilige Vallei van Peru

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 22:46

Toen ik eind 2018 de balans opmaakte van mijn eigen foto's op sociale media, zag ik dit: een grijnzende foto van mezelf in een vloeiende kaftan, geflankeerd door Chippendales-dansers; een veel te bruine versie van mij, met hairextensions, op een rode loper met Gabrielle Union; wankelend op zeven-inch hakken met Jennifer Lopez; valse wimpers slaan met Cher; in een pose in prom-stijl met George Clooney (Ja, ik heb mijn eigen haar gedaan. Nee, ik weet niet wat ik dacht).

Leuk, toch? Maar die foto's lieten me niet zien dat ik een outfit over mijn hoofd gooide op een parkeerplaats bij een casino na een dag van 10 uur bewerken omdat ik op een evenement moest zijn. Of stiekem in een hoekje zitten om e-mails van een uitgever te beantwoorden. Of aan het eind van de avond de kinderclub van het casino binnen strompelen om mijn kind op te halen, omdat ik als alleenstaande moeder geen oppas kon vinden en niet de mogelijkheid had om thuis te blijven. (Trouwens, op die foto van Cher? Ik werd bijna verblind door een valse wimper die ik in een achteruitkijkspiegel op mezelf had geplakt.)

Hoe ben ik hier gekomen? Om eerlijk te zijn, ik weet het niet zeker. Als introvert was ik uitgeput aan het einde van een nacht in een volgepakte club. Ik had elke impuls om te schrijven verloren - het verlangen dat me in de eerste plaats in de tijdschriftenbusiness had gelokt. Mijn andereliefde, lezen, was een karwei geworden. Mijn baan als groepshoofdredacteur was veel meer over politiek gaan gaan dan over verhalen vertellen. (Ik kan alleen spreken over mijn eigen ervaring in zeer specifieke omstandigheden. Ik ken veel gelukkige, tevreden en creatieve tijdschriftredacteuren.) Ik wist niet meer wie ik was. Dus ik stopte.

Ik heb mijn baan niet opgezegd op een van die filmische momenten, zoals wanneer Jennifer Aniston haar restaurantmanager in Office Space uitknipt ("There's my flair!"). Ik trok me stilletjes terug uit de tijdschriftenindustrie, kreeg een academische beurs in een schrijfprogramma en plande een non-fictieboek dat ik jaren eerder had willen schrijven, toen ik mezelf nog als schrijver beschouwde. Ik kon, letterlijk en figuurlijk, mijn make-up eraf schrobben. Maar die grote stap heeft me niet hersteld. Ik was geprogrammeerd om om vier uur 's ochtends in paniek wakker te worden om door mijn e-mailinbox te scrollen op zoek naar opgeblazen deadlines, afdruknoodgevallen, problemen met vertalers die werkten met een tijdsverschil van 15 uur. Als ik niet op mijn laptop zat, zat ik op mijn telefoon, in afwachting van de volgende crisis. En ten slotte, toen ik mijn toen derdeklasser mee uit eten nam om haar laatste schooldag te vieren, zei een stemmetje: 'Mama? Kun je je telefoon neerleggen? Kun je me horen?"

Ik wist dat ik een probleem had. Hier was ik, ik had zo hard gewerkt om mijn creativiteit terug te winnen, en mijn brein kon niet vertragen om aan mijn omstandigheden te voldoen. Ik was verschrikkelijk verslaafd aan technologie, aan bezig zijn, aan stress.

Ontsnappen naar Peru

Mijn interventie kwam in de vorm van een uitnodiging: een wandeltocht van een week in het heilige van PeruValley met een groep vrouwen, met sommigen van wie ik had gewerkt en gereisd, en met een paar die ik niet kende. We zouden overnachten in Explora Valle Sagrado, een lodge gebouwd in 2016 door het Chileense bedrijf Explora. En hoewel onze moderne, laaghangende lodge, net als alle Explora-eigendommen in Zuid-Amerika, de droom van een ontwerper zou zijn, werden we aangemoedigd om het te zien als een verkenningsbasis. "Bereid je voor om de stekker uit het stopcontact te halen", merkte onze gastheer op in de uitnodiging. Dit was geen lichte wandeling in de heuvels, gevolgd door een avondje televisie op de kamer. We zouden wifi hebben als we het echt nodig hadden in de lodge, maar onze dagen zouden vroeg beginnen, met urenlange wandelingen op soms straffe hoogten, een planningssessie na het eten voor de wandeling van de volgende dag, en een duik in bed in een scherm - gratis kamer 's nachts. Als mij op de top van een berg zetten en mijn mobiele service afnemen me niet zou genezen, zou niets dat kunnen.

Ik was niet helemaal voorbereid op hoe sereen mooi de lodge zou zijn. Na een hele dag reizen en vervolgens 90 minuten rijden van de luchthaven van Cusco in noordelijke richting naar de Heilige Vallei, bereikte ik Urquillos. De lodge ligt laag in het landschap, bijna organisch oprijzend uit een 15e-eeuwse maïsplantage. Het is een elegante studie in verantwoord ontwerp, gemaakt van inheemse bossen van de Andes en versterkt adobe, en ontworpen door de gerespecteerde Chileense architect José Crus Ovalle. Filosofisch gezien ligt de focus van Explora op een naadloze integratie met de zeer afgelegen plaatsen waar het actief is. In Peru's Heilige Vallei reiken dagelijkse wandelingen tot hoog in de Andes, waar je dankzij afspraken met de mensen geen andere wandelaars zult ziendie op deze gebieden van de altiplano leven en deze cultiveren. Fixeer je op de luxe attributen van Explora's lodge, en de zorg is dat je jezelf niet volledig zult storten op het begrijpen van de plek zelf.

Toen ik onze groep ontmoette, maakten we een korte wandeling dicht bij de lodge om te wennen aan de hoogte, net iets hoger dan 9.000 voet boven zeeniveau. We vielen in het gebabbel dat wandelaars doen, maakten kennis met oude vrienden en namen deel aan nieuwe gesprekken. Het was mijn eerste dag zonder mobiele telefoon en ik voelde me triomfantelijk. "Ik zal eerlijk tegen je zijn", vertelde een medereiziger me. 'Ik dacht dat je misschien te veeleisend zou zijn voor deze reis. Ik heb je Instagram-account gezien."

Wandelen door de Heilige Vallei

De Heilige Vallei bezaaid met inheemse Quechua-dorpen, omringd door Inca-landbouwterrassen en bewaakt door apus, is de graanschuur van Peru, waar maar liefst 3.000 soorten aardappelen en meer dan 55 soorten maïs worden verbouwd. Door dit alles kronkelt de Urubamba-rivier, die door de Inca's werd beschouwd als de aardse weerspiegeling van de Melkweg.

De geschiedenis van het landgoed Explora zelf is fascinerend, aangezien het op enkele van dezelfde ondersteunde muren staat die de Inca's in de 15^e eeuw bouwden. Een van deze muren, die zich uitstrekt door de eigen velden van Explora, leidt de gasten naar het nieuwe badhuis. Het koloniale huis uit de 18e eeuw, met de Inca-muren als fundament, was ooit eigendom van Mateo Pumacahua, de Peruaanse revolutionair die de Cusco-opstand leidde van1814 in de Onafhankelijkheidsoorlog.

In de komende vijf dagen hebben we bijna 80 mijl afgelegd vanaf onze basis in Explora. We wandelden rond Cinco Lagunas, dat oploopt tot bijna 15.000 voet en neerkijkt op lagunes die de met sneeuw bedekte top van Sawasiray weerspiegelen. We passeerden geïsoleerde aardappelboerderijen in de bergen waar boeren hun middagmaal deelden van onder de grond gekookte aardappelen. We verzamelden stenen om op rituele hopen te stapelen of lieten cocabladeren achter om Pachamama (Moeder Aarde) te bedanken tijdens onze wandelingen. We verzorgden pijnlijke ledematen, en voor mensen met hoogteziekte, pijnlijke hoofden.

Toen we meer dan 15.000 voet bereikten, scheurde mijn lip spontaan. Hoewel ik geen normale symptomen van hoogteziekte had, is het niet ongebruikelijk om angio-oedeem te ervaren, een allergische reactie op grote hoogte die diepe weefselzwelling kan veroorzaken. Elke ochtend bespat ik mijn gezicht met koud water, trok mijn wandeluitrusting aan en ging op pad.

Tijdens onze wandelingen, die steeds hoger en uitdagender werden, spraken we op de manier waarop mensen zonder agenda dat doen, face-to-face, geen scherm in zicht, wanneer er niets anders te doen is dan naar de volgende te gaan piek. We namen foto's van elkaar, haar op ons hoofd gepleisterd onder lagen kleding, triomfantelijk ongewassen en niet-glamoureus. Elke avond na onze planningssessie nam ik een lang bad in mijn stille kamer, kijkend naar een geruisloze, sterrenhemel, en las een boek. Een echt papieren boek, met pagina's die ik moest omslaan. Toen het tijd was om te vertrekken, viste ik mijn mobiele telefoon uit de bodem van een tas en verwonderde me hoe dewereld was om zijn as blijven draaien terwijl ik de stekker uit het stopcontact had gehaald. Mijn stressniveau was gedaald, ik had nieuwe en belangrijke vriendschappen gesmeed en ik had een lang sluimerend creatief denkvermogen herontdekt. Op het vliegveld in Cusco kwam een man naar binnen om een gesprek met me te voeren - totdat hij de gigantische, etterende laesie op mijn gezicht zag en langzaam achteruitliep. De oude ik zou geschokt zijn geweest. De nieuwe ik grijnsde en ging terug naar mijn boek.

Mijn week in de Heilige Vallei heeft mijn leven niet veranderd, maar het heeft mijn nieuwe manier van leven wel een boost gegeven. Mijn weekenden zijn nu voor het grootste deel technologievrij. Als ik me moet concentreren op het boek dat ik nu aan het schrijven ben, zet ik mijn e-mail uit en denk ik alleen aan het verhaal. Ik voer gesprekken tijdens wandelingen met mijn dochter en luister echt, echt. En soms denk ik terug aan die sterrenhemel, geruisloze nachten midden in een maïsveld met niets anders dan mijn gedachten om me gezelschap te houden, en ik herinner me wie ik ben.