De rijstterrassen van de Cordilleras in de Filipijnen verkennen

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 23:01

De baanbrekende antropoloog Henry Otley Beyer begon zijn lange onderwijscarrière in de Ifugao in de Filippijnse Cordilleras in de vroege jaren 1910. Dus toen hij later verklaarde dat de rijstterrassen van de Filippijnse Cordilleras meer dan 2.000 jaar oud waren, namen mensen zijn woord als evangelie aan.

Het blijkt dat professor Beyer er ongeveer 1500 jaar naast zat; nieuw onderzoek wijst op een meer recente oorsprong in het midden van de late jaren 1500. Voor die tijd zijn misschien kleinere terrassen gebruikt voor het kweken van taro, niet voor rijst.

Terwijl dorpelingen die op de vlucht waren voor de Spaanse kolonisten hun weg naar de bergen begaven, volgde een grote uitbreiding van terrassen: de laaglanders brachten hun op rijst gebaseerde voeding mee, waardoor de transformatie van de berghellingen van de Cordilleras nodig was om de nieuwkomers te voeden.

Twee millennia oud of de helft van één, het maakt niet uit - het is niet de leeftijd van de rijstterrassen die reizigers trekt (het is hoogstens een interessante voetnoot), maar hun grootte en hun plaats in het culturele weefsel van de Filippijnen.

The Original Culture of the Philippines, Revealed

De cultuur van de Filippijnen komt op bezoekers over als een onsamenhangende mengelmoes van Spaans, Amerikaans en algemeen Zuidoost-Aziatisch, met weinig verband metde rest van de regio. Invloeden van buitenaf hebben de inheemse culturen van de Filippijnen grotendeels weggespoeld.

Maar niet in de Cordilleras, een bergachtig gebied in het midden van het Filipijnse eiland Luzon. De inboorlingen, die zichzelf de Ifugao noemen, behouden gewoonten en culturele tradities die zijn doorgegeven vóór de komst van het Westen.

“Voor mij persoonlijk werd ik verliefd op de cultuur van de mensen hier”, legde onze gids Nikki Takano van Intas Travels uit. “Als je de diepe kant van de geschiedenis van de Filippijnen wilt leren kennen, ga dan naar het noorden – wij [Filippino’s] waren vroeger animisten. We geloofden in veel goden – goden voor rijst, goden voor bergen.”

De Ifugao gaan vandaag door op de oude manier. Zelfs toen Amerikaanse protestantse missionarissen de Ifugao tot het christendom bekeerden, konden ze veel van de lokale animistische tradities niet elimineren, van de verering van de bulul (rijstgod) tot de traditionele offerrituelen die voor en na de oogst werden uitgevoerd.

Een tocht van drie uur door de rijstterrassen van Batad

Wandelen door Batad - een van de vijf rijstterrassen die door UNESCO worden erkend als een collectief werelderfgoed - komen we in contact met het beroemdste overblijfsel van de Ifugao-cultuur.

Maar je moet eerst naar Batad gaan, en als je daar komt, realiseer je je hoe goed het terrein buitenstaanders weerhield.

Een verharde tweebaans snelweg verbindt nu de belangrijkste stad Banaue met de barangay van Batad, maar stopt ver voor het terras. Vanaf het Saddle drop-off punt– waar de snelweg abrupt eindigt – moet je een rotsachtig pad aflopen naar een uitkijkpunt, waar een loket en een aantal B&B's netjes de kost verdienen met toeristen die de meest schilderachtige rijstterrassen van Banaue komen bekijken.

Voorbereiding op de uitdagende Batad Rice Terrace Trail

Het lastige Batad-pad is zeker niet voor beginners, en Nikki wordt echt met haar klanten over de moeilijkheid die voor ons ligt. “De [Batad]-trektocht duurt ongeveer drie uur – dat is al heen en weer”, waarschuwt ze ons. "[We besteden] 45 minuten om naar het dorp te gaan, trappen te nemen en langs de randen van de rijstterrassen te lopen.

“Dit is het kritieke deel: [elk terras] is ongeveer 7 tot 10 voet hoog. Ik wil dat je wat balanceert - de randen van de terrassen zijn gemaakt van steen en sommige stenen bewegen."

Nikki vertelt ons wat we tijdens de wandeling moeten dragen: "Gesloten schoenen zijn veel beter dan sandalen", legt ze uit. "Draag een lange broek, als je een beetje gevoelig bent als het om struiken gaat, maar voor de rest is een korte broek oké." Andere benodigdheden: zonnebrandcrème, drinkwater (voldoende - we moeten twee keer onze gebruikelijke voorraad meenemen), wandelstokken of trekkingstokken en poncho's voor de mogelijkheid van regen.

"Het weer is hier onvoorspelbaar", zegt Nikki. "Het is misschien zonnig in de ochtend, maar erg regenachtig in de middag. We moeten ons op alles voorbereiden."

Veranderingen gedurende het jaar

Met zo'n uitdagend parcours is het te gemakkelijk om te vergeten omhoog te kijken en het Batad-amfitheater op 360 graden om je heen te zien. Als je naar het dorp wandelt, zul je elke stap in de gaten houden, in de hoop dat je je evenwicht niet verliest, door ofwel in de modder aan je linkerhand te vallen of de drie meter hoge val en de modder aan je rechterkant.

Maar als de zon schijnt en de paden droog zijn, moet je zeker af en toe omhoog kijken om de rijstterrassen van Batad in hun volle glorie te bewonderen. De Ifugao hebben met het terrein gewerkt en vlakke, gelijkmatig verdeelde platforms gemaakt die de oorspronkelijke contourlijnen van de bergen volgen.

De kleuren van het terras veranderen naarmate het rijstseizoen vordert. “Dat is het leuke van hier altijd komen – het verandert elke maand”, vertelt Nikki. “In de zomer is het groen; in juni wordt het geel, bijna geoogst.

“Vanaf december zullen we het 'spiegeltype' zien, de velden zijn gevuld met water, dus je kunt de weerspiegeling van de lucht zien”, legt Nikki uit. "Dat is mijn favoriete tijd om te bezoeken."

Leven met de rijstseizoenen in de Cordilleras

Het leven van de Ifugao draait om rijst: het planten, oogsten en het uitvoeren van rituelen en ceremonies om het voorbijgaan van de rijstplantseizoenen te markeren.

In tegenstelling tot rijstboeren in de Filippijnse laaglanden, die het hele jaar door drie rijstteeltcycli volgen, verbouwen de rijstboeren in Ifugao slechts één oogst per jaar. "Het is de hoogte", legt Nikki uit, erop wijzend dat het tropische klimaat van de laaglanden het toelaatjaarrond planten. "Als je naar Banaue gaat, is het 1.300 meter boven de zeespiegel, dus het klimaat is koeler."

Met slechts één rijstoogst per jaar, leven de planters van Ifugao uitsluitend van hun productie en verkopen ze vrijwel niets van hun oogst aan buitenstaanders. “Ze houden de rijst voor zichzelf”, vertelt Nikki. "Wat ze planten, duurt niet langer dan een jaar, afhankelijk van hoe groot hun veld is of hoe groot hun familie is."

We zijn aangekomen na de oogst en de lokale bevolking verwerkt rijst voor opslag - we passeren dragers met gigantische ladingen palay, of ongepelde rijstkorrels nog aan de stengel, en we stoppen bij een plaatselijk huis, waar een oude Ifugao-man stampt op de rijst om de romp en de kiemen van de rijstkorrels te scheiden.

De man zwaait krachtig met de stamper ondanks zijn hoge leeftijd - "De Ifugao leven regelmatig tot in de 90", vertelt Nikki ons later. "Ze eten alleen biologische rijst en veel groenten, en ze doen veel oefeningen - geloof het of niet, ze planten nog steeds rijst en lopen elke dag de terrassen op en af."

Bedreigingen en kansen

Het is misschien maar goed dat de Ifugao zo lang leven, omdat de jongere generaties minder interesse hebben getoond om zich aan de traditionele manieren te houden. De rijstterrassen worden langzaam verlaten; ongeveer een derde van de rijstterrassen is in verval geraakt, omdat minder Ifugao het harde werk van het planten van rijst in hun eigen dorpen hebben opgepakt.

“De kleintjes willen geen rijst meer planten”, Nikkivertel ons. "Sommigen van hen kunnen naar universiteiten en verdienen meer in de steden."

De handen van de overheid zijn gebonden - aangezien de terrassen het persoonlijke eigendom zijn van de Ifugao-families, kunnen ze de lokale bevolking alleen maar aanmoedigen om rijst te blijven planten… zelfs als de volgende generatie wegglipt naar de laaglanden. De cultuur van de Ifugao - gecentreerd rond de rijstterrassen en de tradities daarin - heeft misschien eindelijk haar gelijke gevonden… tenzij de groeiende toeristische belangstelling een manier vindt om het terug te brengen naar zijn hoogtepunt.

Met een beetje geluk halen de 500 jaar oude rijstterrassen van de Filippijnse Cordilleras misschien wel hun 2.000ste jaar.

De rijstterrassen van de Filipijnen in één oogopslag

Hoe kom je er: Busvervoer vanuit de Filipijnse hoofdstad Manilla reist negen uur naar Banaue. Ohayami Bus (busstation op Google Maps) en GV Florida (busstation op Google Maps) bieden het meest betrouwbare vervoer vanuit de hoofdstad. Als alternatief kunt u Cebu Pacific vliegen vanaf NAIA (luchthaven van Manilla) Terminal 3 naar de stad Cauayan in de provincie Isabela - ervan uitgaande dat u van tevoren een rit kunt charteren om u van daaruit naar Banaue te brengen.

Vanaf het toeristenbureau van Banaue of via je hotel in Banaue kun je een gecharterde jeepney regelen die je naar Batad Saddle brengt, waar je aan je trektocht kunt beginnen. Huur vanaf het startpunt van Batad een gids om je langs het pad en terug te brengen.

Waar te verblijven: In de eigenlijke stad Banaue, vertegenwoordigt het Banaue Hotel & Youth Hostel het meest luxe verblijf dat je kunt krijgen in dezeonderdelen, maar manage uw verwachtingen. Het hotel is in de jaren '80 gebouwd door de regering van de Filipijnen en ziet er oud uit. Maar hey, het heeft een zwembad!

Voor een goedkoper, huiselijker alternatief in de stad zelf, probeer de Sanafe Lodge - de veranda met uitzicht op de berghelling is een geweldige plek om te socializen met andere gasten, en het eten is geweldig lekker.

Je kunt ook deze lijst met topbestemmingen in de Filipijnen bekijken voor reisideeën.