Waag een sprong in het diepe en probeer BASE jumping eens uit

2024 Auteur: Cyrus Reynolds | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-02-08 22:47

In de afgelopen jaren is BASE-jumpen, niet in de laatste plaats dankzij opwindende YouTube-video's en toenemende aandacht in de reguliere media, van een marginale sport uitgegroeid tot een volledig fenomeen. Maar wat houdt deze activiteit precies in en wat moet je weten voordat je ermee aan de slag gaat? Lees verder om erachter te komen.

Wat is BASE Jumping?

In zijn puurste vorm omvat BASE-jumpen hoogopgeleide extreme atleten die naar grote hoogten klimmen op door de mens gemaakte constructies of hoge rotswanden om hun sprongen te maken. In tegenstelling tot parachutespringen, gebruiken BASE-jumpers geen enkel vliegtuig, maar kies er in plaats daarvan voor om vanaf de top van een vaste structuur te springen. Maar de twee sporten zijn vergelijkbaar in het feit dat beide een parachute gebruiken om hun val te stoppen en de springers voorzichtig terug naar de grond te brengen.

De "BASE" in BASE-jumpen is eigenlijk een acroniem voor de vier soorten vaste objecten waar atleten mogelijk vanaf kunnen springen terwijl ze aan de sport deelnemen. Deze objecten omvatten gebouwen, antennes, overspanningen (die vaak verwijzen naar bruggen) en de aarde zelf. Dat omvat hoge kliffen, bergtoppen of andere hoge natuurlijke locaties.

BASE-jumpers dragen een parachute en soms een wingsuit, een speciaal ontworpen outfit waarmee ze hun daalsnelheid kunnen vertragen terwijlhet maken van nauwkeurige luchtmanoeuvres op de weg naar beneden. Nadat hij van een klif is gesprongen, vult het wingsuit van de springer zich snel met lucht, zodat hij of zij als een vogel kan glijden. Uiteindelijk bereiken ze een hoogte waar het van cruciaal belang wordt om in plaats daarvan hun parachute te openen, wat het veiligheidsmechanisme is dat hen terug naar de aarde laat zakken met een gecontroleerde dalingssnelheid die letsel voorkomt.

Wat dat betreft kan BASE-jumpen een zeer gevaarlijke sport zijn en er zijn door de jaren heen talloze dodelijke ongevallen geweest. Lezers worden aangemoedigd om te trainen met een gecertificeerde skydiving-instructeur en vele uren te besteden aan het verbeteren van hun vaardigheden voordat ze zelf een sprong wagen. Hoewel getrainde professionals deze afdalingen er leuk, gemakkelijk en routineus uit kunnen laten zien, zijn er veel subtiele nuances en technieken die alleen worden verkregen door training, ervaring en het volgen van vele succesvolle sprongen.

In tegenstelling tot parachutespringen, dat doorgaans op grotere hoogten plaatsvindt, vindt BASE-springen meestal dichter bij de grond plaats en vaak in de buurt van constructies. Dit geeft atleten minder tijd om te reageren op veranderende omstandigheden of apparatuurstoringen, met veel minder kans op herstel van een slechte sprong. Dit kan soms leiden tot ernstig letsel of zelfs de dood. Dat gezegd hebbende, terwijl de sport zich ontwikkelde, zijn sommige parachutisten overgestapt op BASE-jumpen om regelmatig een viscerale adrenalinestoot te krijgen, waardoor er veel cross-over tussen de twee activiteiten ontstaat.

Vlucht nemen

Sommige basejumpers springen van bruggen, terwijl anderen opstijgen van gebouwen. Sommige extreme avonturiers gebruiken "birdman" of "flying"eekhoornpakken (ook bekend als wingsuits) en in plaats daarvan van hoge kliffen of door de mens gemaakte constructies springen. Anderen zullen zelfs uit een vliegtuig springen en op grotere hoogten glijden voordat ze hun parachutes inzetten, hoewel dit volgens de striktste definitie meestal niet als BASE-springen wordt beschouwd.

Tijdens de eerste paar seconden van de vrije val vullen de wingsuits zich met lucht, waardoor de drager kan vliegen met snelheden tot 140 mijl per uur, en soms dicht bij rotswanden en torens (of zelfs door grotten) vliegt tijdens hun afdaling. De pakken stellen de "piloten" in staat om nauwkeurige manoeuvres uit te voeren, hoewel die het beste kunnen worden overgelaten aan ervaren BASE-jumpers en wingsuiters die jarenlange ervaring hebben en precies weten wat ze doen.

Zodra de vlucht zijn einde nadert en de grond snel nadert, zetten BASE-jumpers hun parachutes in en drijven langzaam terug naar de grond. De viscerale aantrekkingskracht van de sport komt van het feit dat er geen vliegtuig nodig is, deelnemers kunnen springen van alles wat vrij groot is, en ze hebben de hele tijd volledige controle over hun eigen lot.

Geschiedenis

BASE-springen gaat terug tot de jaren 70, toen adrenalinejunkies op zoek waren naar nieuwe sporten om hun vaardigheden tot het uiterste te drijven. In 1978 bedacht filmmaker Carl Boenish Jr. de term, toen hij en zijn vrouw Jean, samen met Phil Smith en Phil Mayfield, de eerste sprong maakten van El Capitan in Yosemite National Park met behulp van ram-air parachutes om hun afdaling te vertragen. Ze maakten een indrukwekkende vrije val van die iconische rotswand en creëerden in wezen een geheel nieuwesport in het proces.

In de beginjaren van BASE-jumpen gebruikten deelnemers aan deze wilde en gevaarlijke nieuwe activiteit meestal dezelfde uitrusting die parachutisten gebruikten om uit vliegtuigen te springen. Maar na verloop van tijd werd de uitrusting verfijnd en opnieuw ontworpen om aan de specifieke behoeften van de jumpers te voldoen. De parachutes, jumpsuits, helmen en andere uitrustingen evolueerden allemaal, werden compacter en lichter en veranderden in iets dat veel beter geschikt was voor gebruik in een actievere sport. Omdat BASE-springers hun uitrusting vaak moeten dragen tot het punt waarop ze hun sprong maken, werden deze verfijningen verwelkomd door de vroege pioniers van de activiteit, die vaak grote afstanden liepen of klommen voordat ze in de lucht sprongen. De parachutes moeten zich ook snel ontplooien en vullen met lucht, aangezien de afstand van het springpunt tot de grond niet altijd erg groot was.

Wingsuits

In het midden van de jaren negentig ontwikkelde de Franse skydiver en BASE-springer Patrick de Gayardon wat het eerste moderne wingsuit zou worden. Hij had gehoopt zijn ontwerpen te gebruiken om meer oppervlakte aan zijn lichaam toe te voegen, waardoor hij gemakkelijker door de lucht kon glijden en tegelijkertijd manoeuvreerbaarheid aan zijn sprongen zou toevoegen. In de jaren die volgden werden door een aantal andere parachutisten verfijningen aangebracht aan het oorspronkelijke ontwerp, en het wingsuit-concept ging van een prototype dat door slechts een paar mensen werd gebruikt tot een volwaardig product dat tegenwoordig veel wordt gebruikt – en verkocht.

In 2003 maakte het wingsuit de sprong van parachutespringen naar BASE-jumpen,waardoor een techniek ontstond die bekend staat als proximity-vliegen. In deze activiteit springt de BASE-jumper nog steeds van een of andere structuur, maar glijdt terug naar de aarde terwijl hij dicht bij de grond vliegt, net boven bomen, gebouwen, kliffen of andere obstakels. In de meeste gevallen is echter nog steeds een parachute nodig om een veilige landing te maken, omdat een wingsuit niet genoeg vertraging biedt om een gecontroleerde landing mogelijk te maken.

Vandaag de dag wordt wingsuit-vliegen beschouwd als een integraal onderdeel van BASE-jumpen, waarbij de meeste deelnemers ervoor kiezen om het vleermuisachtige wingsuit te dragen tijdens het maken van hun sprongen. Dit heeft geleid tot een aantal ongelooflijke GoPro-videobeelden van de piloten in actie terwijl ze hun dood tarten op schilderachtige bestemmingen over de hele wereld.

De meest bekende BASE Jumping-bestemmingen

In theorie kun je BASE overal springen waar gebouwen, antennes, overspanningen of kliffen zijn om vanaf te springen, maar in de praktijk is het niet zo eenvoudig. Sommige plaatsen hebben de sport helemaal verboden en in de meeste grootstedelijke gebieden zijn de autoriteiten niet zo vriendelijk tegen waaghalzen die van hoge gebouwen springen. Toch zijn er enkele indrukwekkende plaatsen over de hele wereld waar de sport wordt omarmd en aangemoedigd. Hier zijn een paar van de meest bekende:

The Troll Wall (Noorwegen)Noorwegen's Troll Wall is 3600 voet hoog en is daarmee de hoogste verticale rotswand van heel Europa. Dat maakt het ook een van de meest aanlokkelijke plekken om BASE jump te doen. Deze locatie is al tientallen jaren populair,ook al heeft Noorwegen de sport verboden. Met uitstekende toegang tot de top van de berg en relatief duidelijke start- en landingszones beneden, lokt de Troll Wall nog steeds veel BASE-jumpers die bereid zijn het risico te nemen. Het drop-dead prachtige landschap dat zichtbaar is op de weg naar beneden is ook een grote bonus en de meeste springers worden niet vervolgd voor het nemen van de sprong.

Perrine Bridge (Idaho)Met een lengte van ongeveer 1500 voet over de Snake River in Idaho, is Perrine Bridge een van de beste BASE-springbestemmingen in het hele U. S. Het biedt ongeveer 486 voet hoogte om vanaf te vallen met een prachtig landschap met een dramatische achtergrond. De brug is de enige plek in de Verenigde Staten waar BASE-jumpers een sprong kunnen maken zonder eerst een vergunning nodig te hebben, waardoor het een populaire bestemming is voor diegenen die een meer spontane sprong willen maken zonder veel administratieve rompslomp langs de manier.

Angel Falls (Venezuela)Als de hoogste waterval ter wereld, is Angel Falls natuurlijk een populaire bestemming voor BASE-jumpers. Alleen al het bereiken van de top kan op zich al een behoorlijk avontuur zijn, waarbij je meerdere dagen door de jungle moet wandelen en de rotswand moet beklimmen om het startpunt te bereiken. Maar eenmaal daar is het mogelijk om vlak langs de watervallen zelf te vliegen, waarbij ze zo'n 3, 212 voet in het proces kelderen. Afgelegen en mooi, Angel Falls is een geweldige plek om de sport te beoefenen, die volledig legaal is in heel Venezuela.

Burj Khalifa (Dubai)Zoals je waarschijnlijk kuntstel je voor, de hoogste gebouwen ter wereld zijn ook veelvoorkomende doelen voor BASE-jumpers die op zoek zijn naar spanning. Dat maakt de Burj Khalifa in Dubai tot een van de meest begeerde locaties ter wereld om te springen, zowel per parachute als met een wingsuit. Toestemming is vereist om de sprong vanaf de top van het gebouw te maken, maar degenen die dat doen, worden getrakteerd op een val van meer dan 2700 voet naar het helder verlichte wonderland van een stad beneden. Zorg er wel voor dat u uw landingszone op de juiste manier kiest, aangezien andere gebouwen, verkeer en voetgangers voor uitdagende obstakels kunnen zorgen.

New River Gorge Bridge (West Virginia)Elk jaar op de derde zaterdag van oktober vindt het Bridge Day Festival plaats in Fayette County, West Virginia. Tijdens die viering worden BASE-jumpers aangemoedigd om van de 876 meter hoge New River Gorge Bridge te springen, een van de hoogste voertuigbruggen ter wereld. In andere periodes van het jaar kunnen er ook sprongen worden gemaakt, maar hiervoor is vooraf een vergunning vereist, wat wat extra planning en papierwerk vereist. Toch zullen BASE-jumpers speciale reizen maken om deze indrukwekkende reeks aan hun cv toe te voegen.

Kuala Lumpur Tower (Maleisië)Als er een gebouw is dat zijn status als BASE-springpictogram heeft omarmd, dan is het de Kuala Lumpur-toren in Maleisië. In plaats van te voorkomen dat BASE-jumpers op het dak sluipen en wegvliegen, moedigt de toren de activiteit juist aan. De KL Tower wordt zelfs het "BASE-springcentrum van de wereld" genoemd en organiseert jaarlijks een evenement met meer dan 100 deelnemers. Springen kan zijnook op andere momenten gedaan, maar hiervoor is opnieuw toestemming nodig. En hoewel niet zo hoog als de Burj Khalifa, biedt de toren nog steeds een afgrond van 1739 voet om vanaf te springen, wat genoeg is om het hart van elke extreme atleet te laten kloppen.

Navagio Beach (Griekenland)Het mooie en afgelegen Navagio Beach op het eiland Zakynthos in Griekenland is absoluut een van de meest schilderachtige bestemmingen voor het maken van een BASE-sprong, ook al is het niet een van de hoogste. Waaghalzen beginnen hun vlucht door eerst de 656 meter hoge rotswanden te beklimmen die het strand zelf omringen. Eenmaal bovenaan kunnen ze de lucht in voor een snelle en wilde rit terug naar het zachte zand beneden, waar ze het kristalheldere water van de Middellandse Zee aan de kusten aantreffen.

Meru Peak (India)Gelegen in de Garhwal Himalaya in India, is Meru Peak de locatie van de hoogste BASE-sprong ooit gemeten. Het is geen gemakkelijk toegankelijk punt voor de gemiddelde springer, omdat het serieuze bergbeklimmingsvaardigheden vereist - en enkele weken acclimatisatie - om te bereiken, maar de 21, 850-voettop van de berg is een van de meest extreme BASE-springpunten op de hele planeet. Meru is zeker niet voor bangeriken, maar is in plaats daarvan een topbestemming voor de meest ervaren en avontuurlijke BASE-jumpers ter wereld. En hoewel de top misschien veel werk vergen om te bereiken, is het naar verluidt een behoorlijke sprong.

De Dolomieten (Italië)De Dolomieten, gelegen in Noord-Italië, zijn bergketens die grimmig mooi en pittoresk zijn. Ze zijn ook een geweldige plek om naartoe te gaan BASEspringen, want er zijn talloze rotswanden en hoge richels om vanaf te springen. De regio is zo wild en uitdagend om te verkennen, dat de mogelijkheden om te springen nog steeds worden ontdekt. Maar het is een van Europa's hotspots geworden voor extreme atleten die hun vaardigheden op hoogte willen testen.

Waarschuwing:

BASE-springen is een ongelooflijk gevaarlijke sport die alleen mag worden beoefend door degenen die goed zijn opgeleid. Geschat wordt dat een ongeval 43 keer meer kans is om te gebeuren tijdens deelname aan deze activiteit, in tegenstelling tot gewoon parachutespringen vanuit een vliegtuig. Volgens Blincmagazine.com - een website gewijd aan de sport - zijn sinds 1981 meer dan 350 mensen gestorven tijdens het BASE-jumpen. Iedereen die erover denkt om deze activiteit voor de eerste keer te proberen, moet gecertificeerde en ervaren springers raadplegen en van tevoren een goede training krijgen.